نوروپپتید ماده P در پاتوژنز التهاب و درد در آرتریت دخالت دارد و کپسایسین موجب تخلیه این ماده می‌شود. در یک مطالعه در مبتلایان به اوستئوآرتریت و آرتریت روماتوئید محققین نتیجه گرفتند که کرم کپسایسین ۰/۰۲۵ درصد، یک درمان موثر و بی خطر برای آرتریت است.
به نظر می‌رسد کپسایسین بطور اختصاصی فیبرهای C بدون میلین اعصاب آوران را تحریک و موجب آزاد شدن ماده P می‌شود. مصرف طولانی کپسایسین به‌طور معکوس ذخایر ماده P و احتمالاً نوروترانسمیترهای دیگر را از پایانه اعصاب حسی تخلیه می‌کند. این امر موجب کاهش یا توقف انتقال محرک‌های دردناک از فیبرهای اعصاب محیطی به مراکز بالاتر می‌شود. در اکثر مطالعات بالینی در بیماران مبتلا به دردهای عصبی بعد از زونا، نوروپاتی دیابتی یا اوستئوآرتریت؛ درمان کمکی با کپسایسین موضعی موجب تسکین بهتر درد شده و عوارض جانبی سیستمیک شدید گزارش نشده است.

کپسایسین به‌طور ویژه روی اعصاب حسی آوران اولیه اثر می‌کند تا احتمالاً با واکنش مستقیم با مجموعه کانال یونی _گیرنده موجود در غشاء، موجب باز شدن کانال‌های یونی اختصاصی می‌شود. اعصاب حساس به کپسایسین در درک حس درد موثرند و مسئول جزء نوروژنیک پاسخ التهابی است و ممکن است دارای فعالیت وابران در بافت‌های هدف محیطی نیز باشند. علاوه بر اثرات تحریکی، کپسایسین قادر است دارای اثرات ضد درد و ضد التهاب باشد.

عوارض جانبی احتمالی

مهمترین عارضه جانبی، حساسیت پوست در افراد مستعد است که در صورت بروز آن باید مصرف دارو را متوقف و با پزشک یا داروساز مشورت نمود. سوزش بویژه در هفته اول درمان وجود دارد و معمولاً گذراست و نشانه حساسیت به دارو نیست. استفاده از روغن زیتون قبل یا بعد از مصرف کپکس موجب برطرف شدن سوزش می شود.